P-83 – polski pistolet wprowadzony do uzbrojenia na miejsce pistoletu P-64. Skonstruowany jest na nabój 9 x 18 mm Makarowa, który jest używany w P-64 oraz pistolecie maszynowym PM-63. Następca P-64 został pozbawiony głównych wad swojego poprzednika. Ma pojemniejszy magazynek, mniejszą siłę potrzebną do samonapinania kurka oraz słabsze oddziaływania na dłoń strzelca podczas strzelania. Został zaprojektowany tak, aby można go było produkować metodami tłoczenia, zgrzewania i lutowania, zamiast tradycyjnego skrawania, co dało obniżenie materiałochłonności, pracochłonności oraz kosztów produkcji. W czasie projektowania zwrócono szczególną uwagę na zabezpieczenie pistoletu przed strzałem przypadkowym i przedwczesnym.

Prace konstrukcyjne nad nowym pistoletem rozpoczęto w drugiej połowie lat 70. Prowadzono je równolegle nad dwoma prototypami. Pierwszy z nich, oznaczony P-78A “TUL”, opracowano w Wojskowym Instytucie Technicznym Uzbrojenia (WITU) w Zielonce. TUL wyposażono w samonastawny bezpiecznik wewnętrzny, sterowany spustem i 12-nabojowy magazynek. Drugi o nazwie WANAD (P-78B) powstał w ośrodku Badawczo-Rozwojowym Zakładów Metalowych “Łucznik” w Radomiu. WANAD wyposażono w skrzydełkowy bezpiecznik nastawny i 8-nabojowy magazynek. Po przeprowadzeniu badań prototypów, uwzględnieniu poprawek, wykonaniu partii próbnej i uwzględnieniu proponowanych zmian, do produkcji seryjnej skierowano pistolet P-78B.

Konstruktorami pistoletu byli inżynierowie Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Zakładów Metalowych “Łucznik” w Radomiu: Ryszard Chełmicki i Marian Gryszkiewicz. Powstały dwa warianty pistoletu. W pierwszym prototypie zastosowano zewnętrzny bezpiecznik skrzydełkowy. Drugi prototyp był pozbawiony bezpiecznika zewnętrznego. Posiadał jedynie zabezpieczenia wewnętrzne, przede wszystkim samoczynną blokadę iglicy zwalnianą poprzez nacisk na spust.

Opierając się na konstrukcji pistoletu P-83, skonstruowano i wyprodukowano 10 egzemplarzy nie produkowanego seryjnie pistoletu PT-83 wyposażonego w zintegrowany tłumik dźwięku.

P-83 został przyjęty do uzbrojenia przez Wojsko Polskie, Milicję Obywatelską, Policję, Służbę Bezpieczeństwa. Był także sprzedawany na cywilnym rynku broni.

P-83 działa na zasadzie wykorzystania energii odrzutu zamka swobodnego. Mechanizm spustowy z samonapinaniem kurka i przerywaczem umożliwia tylko ogień pojedynczy. Lufa ma 4 bruzdy prawoskrętne o skoku 252 mm. Funkcję przerywacza pełni występ w tylnej części szyny spustowej. Do samonapinania potrzebna jest siła 50 N. Pistolet ma mechanizm uderzeniowy kurkowy z kurkiem zewnętrznym napędzanym sprężyną działającą na kurek poprzez żerdź kurka. Wyciąg sprężynujący umieszczony jest w zamku. W zamku znajduje się wskaźnik obecności naboju w komorze nabojowej. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek zostaje zatrzymany w tylnym położeniu. Przyrządy celownicze stałe wyregulowane na 25 m. Do zabezpieczenia pistoletu służy bezpiecznik skrzydełkowy zlokalizowany nad rękojeścią z lewej strony zamka. Ustawienie bezpiecznika w położeniu zabezpieczającym powoduje unieruchomienie iglicy. Pistolet można zabezpieczyć przy kurku napiętym i przy zwolnionym. Przed przypadkowym wystrzałem przy kurku zwolnionym chroni dźwignia zabezpieczająca. Pistolet P-83 w stanie zabezpieczonym można przeładować. Do zasilania służy magazynek pudełkowy, jednorzędowy, mieszczący 8 naboi. Wysoki punkt oparcia pistoletu na dłoni strzelca powoduje, że w znacznym stopniu niwelowany jest podrzut broni, dzięki czemu podczas szybkiego strzelania pistolet łatwo utrzymać jest w celu. Jest to także zasługa naboju Makarowa, jednak w większym stopniu jest to zaleta konstrukcji. Dodatkowym atutem pistoletu są wąskie i relatywnie wysokie przyrządy celownicze, dzięki którym poprawia się stopień widoczności celu. Język spustowy pistoletu, w porównaniu do wielu nowoczesnych konstrukcji, jest umiejscowiony bliżej rękojeści, dzięki czemu użytkownicy o małych dłoniach nie mają problemów z prawidłowym chwytem.